دو کلمه!
فِی الکافی عَنِ الصَّادِقِ عَلیه‌ِالسَّلام : کَتَبَ رَجُلٌ إِلَی أَبِی‌ذَرٍّ یَا أَبَاذَرٍّ أَطرِفنِی بِشَیءٍ مِّنَ العِلم … اِجعَلِ الدنیا کَلِمَتَینِ: کَلِمَهً فی طَلَبِ الحَلالِ ، وکَلِمَهً للآخِرَهِ ، والثالثهُ تَضُرُّ ولا تَنفَعُ لا تُرِدها .(الشافی، صفحه‌ی ۸۶۸)
این دنباله‌ی فرمایشات جناب ابی‌ذر در باب شئون دیگر زندگی – مثل حرف که ما می‌زنیم – است؛ می‌فرماید که: این قدرت نطق را، این قدرت حرف زدن را، این توانایی عمل کردن را دو جور مصرف کن. کَلِمَهً فی طَلَبِ الحَلالِ ، وکَلِمَهً للآخِرَهِ یک فصل باز کن برای این که دنبال حلال بگردی. – حالا رزق حلال شامل خیلی چیزها است؛ در امر معیشت، در امر ازدواج، در امر تحصیل علم، این ها همه‌اش حلال‌های الهی است. – یک بخش دیگر را هم برای آخرتت [باز کن] . حاصل این که : مال دنیا را، امکانات دنیا را، یا برای آنچه که مسائل ضروری زندگی است و معیشت تو متوقف به آن است، یا صرف این چیزها بکن که خیر دنیایی او به تو برسد، یا صرف آخرت بکن که خیر خدایی و آخرتی او به تو برسد. بی‌جا مصرف نکن امکانات را. کلمه‌ی سوم، اقدام سوم، حرف سوم که نه برای طلب حلال است و نه برای آخرت است، این نفع ندارد، ضرر هم دارد.
[ شرح حدیث از امام خامنه ای در مقدمه درس خارج ، دسترسی در سایت: Khamenei.ir ]
