baran

این روزها سخن از حقوق بشر است و هزاران ادعای روشنفکری و هزاران ایسم و مکتب صلح طلب قلابی  و داعیه رحمت و محبت کشورهای غربی اما باید واقعیت محبت ورحمت را در اسلام دید ودر حکومت اسلامی آنجا که عادلترین حاکم وقت در عهدنامه مالک اشتر نوشت .

فرمود:

 ای مالک! با مردم، اين چنين رفتار كن. خوب گوش كنيد، بفهميد، درک كنيد. اين را دنيا بايد گوش كند و بفهمد. فرمود: ای مالک همه كسانی كه رعيّت تو هستند، از دو طائفه بيرون نيستند؛ يا برادر تو‌اند در دين، يا شبيه تو‌اند در خَلق. حالا ببين با كفّار عملش چيست؟
رفتارش با كافر چيست تا برسد به مسلمان! فرمود: مالک! در قلبت رحمت، محبّت و لطف نسبت به همه داشته باش، حتی كفّار! اين است حكومت اسلام! اين است حكومت علوی!
پنج مطلب فرمود که عقل مبهوت است. فرمود: رحمت. دوم: محبت. سوم: لطف. چهارم: عفو. پنجم: صفح. نسبت به همه، چه مسلمان، چه كافر، چه يهودی، چه نصرانی. مبادا در قلمرو مملكت تو نسبت به يک كافری كمترين تعدّی شود. دنيا بايد برای گوينده‌ی اين كلام عزا بگيرد. اسرار اين بيان را بزرگانی مثل شيخ انصاری، بايد بفهمند.
خوب دقت كنيد! يعنی در مملكتی كه لوای اسلام و حكومت علوی بر سر پاست، بايد با تمام افراد آن مملكت، حتی كفّار با رحمت و محبت و لطف و عفو و گذشت برخورد کرد.
ای مالک، رعيّت زلل دارد، علل دارد.
ای مالک، رعيّت لغزش دارد چه عمد، چه خطا. اگر انجام دادند، تو با آنها جوری رفتار كن كه توقع داری خدا با تو رفتار كند.

 حالا برای چنین كسی تمام دنيا بايد سرتعظیم فرود آورد  يا نه؟

… ما نشناختيم اهل بیت (ع) را! حسرت اين است: عمر گذشت نفهميديم چه داريم! گوهري داشتيم و نشناختيم و مرديم!
مردي با خنجر خون‌آلود از خرابه بيرون آمد، مردم ريختند در خرابه، ديدند يکي در خاک و خون دست و پا مي‌زند.مرد را با خنجر خون‌آلود گرفتند. گفتند: تو در اين خرابه چه مي‌کردي؟ گفت: در اين خرابه اين مرد را کشتم. بردند با خنجر خون‌آلود در محضر امير المؤمنين؛ اقرار کرد: يا علي! کشتم اين مرد را.دستور داد ببريدش براي قصاص. تا بردند يکي دوان دوان آمد، گفت: دست نگه داريد. شمشير را متوقف کردند که گردنش را بزنند. گفت: قاتل منم؛ او را به ‌خطا گرفتيد. مردم وا ماندند؛ او مي‌گويد: من قاتلم؛ اين مي‌گويد: من قاتلم. برگشتند، هر دو را آورند در محضر اميرالمؤمنين.
خود سير مطلب حکمتي دارد، خودتان دقت کنيد! بعد که آوردند… مسئله دو اقرار؛ هر دو اقرار متنافيين؛ هر دو اقرار علي النفس؛ مورد اقرار يکي. اين معضله چه جور بايد حل بشود؟
آن کسي که باب مدينه‌ي علم است به اتفاق عامه و خاصه، گفت: هر دو را ببريد نزد فرزندم حسن بن علي، تا او نظر بدهد.
کسي که امير المؤمنين، ‌مرجع اولين و آخرين، به او ارجاع بدهد، بايد فهميد او کيست!
هر دو را آورند پيش حضرت مجتبی؛ واقعه را گفتند؛ اين يکي مي‌گويد: من کشتم؛ اين ديگري آمده، مي‌گويد: او نکشته، من کشتم. فرمود: هر دو را آزاد کنيد؛ ديه‌ي آن مقتول را از بيت المال بدهيد. بعد که اين بيان را کرد…
اين را که مي‌فهمد که او چه کرد! باز حيرت اندر حيرت است! هر دو مقرّ، اما هر دو آزاد! خوب، دم نبايد هدر بشود، آن هم از بيت المال. اين است که بايد به مسند خاتم، چنين کسي بنشيدند! اينجا است که خون گريه کنيم کم است که همچو کسي بنشيند و معاويه روي منبر به پدر او ناسزا بگويد! اين است که قلبها جريحه‌دار است! اين است که کسي درک نمي‌کند مصيبت چقدر بزرگ است!
بعد که واقعه به اينجا رسيد، امير المؤمنين فرزندش را احضار کرد؛ پرسيد: مستندت چيست؟
خلاصه، مطلب اين است: هر دو اقرار کرده‌اند، يکي نافي، يکي مثبت. اين جور حل مسئله به چه حساب است؟ همه‌ي اينها مقدمه‌ي اين است که مردم بفهمند جانشين بعد از او کيست! از آن وقتي که دستور مي‌دهد «أقيدوه»؛ ببريد به قصاص تا منتها، مقدمه‌ي اين است که نشان بدهد به مردم که آن کس که بايد بر اين مسند، به جاي من، بنشيند، بايد همچو کسي باشد.
پرسيد از فرزندش که اين ‌حکم را که کردي به چه حساب؟ او به کسي که خودش صاحب علم الکتاب است، گفت: پدر اين شخص کسي را کشته و لکن کسي را هم إحياء کرده. به آن قتل مستحق قصاص است؛ به اين إحياء مستحق عفو است. آن قتل و اين إحياء با هم تزاحم مي‌کنند. بعد از تزاحم، نوبت مي‌رسد به حل مشکل، هر دو بايد آزاد بشوند. به قانون عدم ذهاب دم مسلم هدرا، بايد ديه داده بشود، ديه هم در چنين موقعي، چون مصلحت عام است، بايد از بيت عام ادا بشود.
«الله أعلم حيث يجعل رسالته».
علم همچو علمي است! احاطه‌ي به دقائق همچو احاطه‌‌اي است! اين جلوه علمش!
ارکان کمال بشر چهار رکن است: يک رکن علم است؛ يک رکن حلم است؛ يک رکن شجاعت است؛ يک رکن کرم و سخاوت است. علم همچو علمي!
حلم چه حلمي است؟! حلم حلمي است که وقتي جنازه‌اش را برداشتند، مروان آمد پايه‌ي تابوت را گرفت. پرسيدند: تا زنده بود، خون به دلش کردي! حالا بعد از شهادتش، پاي جنازه‌اش اين چنين آمده‌اي. گفت: خون به دل کسي کردم که حلمش به اندازه‌ي جبال عالم بود! آن علم! اين حلم!
کرم چه کرمي است؟! ‌‌اي حسن بن علي! چه بايد گفت؟! تمام بزرگان عامه و خاصه، همه اين روايت را نقل کرده‌اند: اشبه الناس برسول الله حسن بن علي بن ابي طالب است. اشبه الناس برسول الله!
همه‌ي صحاح عامه متفقاً، حديث صحيح از نظر عامه، تا برسد به خاصه! شرح داستان زياد است:
ديد يک غلامي نشسته، سگي مقابلش، گرده ناني دارد، يک لقمه خودش مي‌خورد، يک لقمه را به اين سگ مي‌دهد. ايستاد و تماشا کرد؛ کار اين غلام را ديد. بعد پرسيد: تو که هستي؟ گفت: غلامي هستم، مولاي من صاحب اين باغ است. فرمود: اينجا بنشين، تا من برگردم. رفت و برگشت، تا آمد غلام را صدا زد؛ غلام برخواست، گفت: تو را از مولايت خريدم. ايستاد گفت: سمعاً و طاعةً يا ابن رسول الله! فرمود: خريدمت اما آزادت کردم‌؛ اين باغ را هم خريدم، به تو بخشيدم. اين ‌هم کرمش است!
آن علمش! آن حلمش! اين کرمش! آن وقت مصيبت اين است:
پسر هند جگرخوار، ملعون روزگار، آن کسي که صفحات اعمال ننگين او، به قدري است که قابل حد و حصر نيست، چنين کسي بر مسند بنشيند و چنان کسي پاي منبر او بنشيند.
اين زندگي تمام شد، منتها کرم تنها اين نبود! آني که محير العقول است، اين است:
وقتي پاره‌هاي خون دل ميان تشت ريخت، برادرش سيد الشهداء آمد، کنارش نشست.
امام حسن را بشناسيد و بشناسانيد!
سيد الشهداء پرسيد: برادرم چه کسي با تو اين کار را کرده؟ به برادرش حسين بن علي گفت: از من نپرس! کسي که با من اين کار را کرده، من مي‌شناسم، اما هرگز ابراز نخواهم کرد!
اي مظهر ستار العيوب! يا حسن بن علي! کسي که اين جور پرده‌ي عيب قاتلش را بپوشد، آيا اين جود و کرم با دوستانش چه خواهد کرد؟!

(قسمتی از سخنرانی ایت الله وحید خراسانی مدظله )

فکرمیکنی مهمترین دستگیره ما درروز قیامت چیست؟

اگریک نفررا ده بار صدابزنی واوجواب شماراندهد چه حالی پیدامیکنی؟

اگرشما کسی را صدابزنی توقع داری چگونه جوابت رابده؟

آیا اذان ، صدازدن خدانیست که مارادعوت به گفتگو می کند؟

آیا به اندازه ای که صبح به سرووضع خودت میرسی هنگام خروج از منزل ، به همان اندازه نیز برای نمازصبحت وقت میگذاری؟

آیا درسته که هروقت مشکلی پیش آمد خداراصدابزنیم ؟

به نظر شما خدانیازی به نمازمادارد؟…

در صلوات یک مجموعه  کامل عقیدتی نهفته است : 1- اصل توحید ،  2- اصل نبوت ، 3- اصل امامت ، 4- اصل معاد

چراکه ارادت درونی به اهل بیت است (تولی) و انجام دادن و عامل بودن به یک آیه قرآن است ( مودت ) و اگر این صلوات به دو بیان دیگر ختم شود یعنی عجل فرجهم و اهلک اعدائهم هم مهدویت را دربر میگیرد وهم تبری را .

این کامل ترین دعاست که ازطرف خدا اعلام شده واز طرف مردم برای رحمت فرستادن برای حبیب خدا واهل بیتش فرستاده میشود ونه فقط مردم که خود باری تعالی وملائکه اونیز فرستنده این رحمتند دلیل گفته ام وجود روایتی است از سید الاوصیا علی مرتضی علیه السلام وقتی فرد یهودی از اوپرسید :

آیا رسول اکرم (صلوات الله) نیز فضیلت دارد مثل حضرت آدم (علیه السلام) که ملائکه سجده کردند برایش؟!

وحضرت جواب داد :

حق همین است که گفتی ، اما اگر خدا به ملائکه دستورداد که سجده کنند چون او (آدم نبی الله) ظرفی بود که حقیقتی درآن بود وامر خدا راسجده کرد وتکریم وتهنیت بود مثل سلام انسان به انسان واعتراف باشد که آدم علیه السلام صاحب فضیلت است در برابرملائکه .

حضرت آدم نقش ظرف است ودستورخدابود ، ولی به برترازآن به رسول اکرم (صلوات الله) داده ؛ بلکه خودش درود می فرستد برپیامبر وامرکرده که ملائکه ومردم وجمیع خلایق تاآخر عمر درود بفرستند .

{خودخداهم یک کار برای پیامبر انجام میدهد وهیچ کس نیست که درحیات ومماتش درود بفرستند ودربرابر این درود 10 حسنه  و10 درود دریافت نکند یک تضمین صددرصدی است برای ما.  چراکه دربرابر درود جواب سلام ودرود نبی خداست همان نبی که درسلام کردن گوی سبقت راربوده بود … واین جواب سلام رسول خدا چه برکتی را به زندگی آدمی میدهد وچه سلامتی را با خود می آورد !یاالله … درثانی خدا دعای مردم را منتظر نگه میدارد تا به هنگام این درود ودعا بر رسولش ارسال شود که برتراست وچه امتیازی بالاترازاین که به خاتم الانبیا محمد مصطفی (صلوات الله )داده شده .}

 الهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرجهم واهلک اعدائهم

وانهج الی محبتک سبیل سهله اکمل لی بها خیر الدنیا وآخرة

(امام سجاد علیه السلام دعای مکارم الاخلاق)