فدا، دستور مسيح بود يا خرافات پولس؟!
مسئله فدا، يكی از اصول بنيادی مسيحيت به‌حساب می‌آید، به اعتقاد مسيحيان پس‌ازآنکه آدم و حوا در بهشت، مرتكب گناه شدند، گناه آن‌ها به تمام انسان‌ها به ارث رسيد و همه انسان‌ها از زمان تولد، گناه‌کار و فاسق محسوب می‌شوند! و خداوند برای از بين بردن گناه بشريت (پس از قرن‌ها!)، پسر خود مسيح را فرستاد تا بار گناهان انسان را به دوش کشد!
اولين كسی كه مسئله فدا را در ميان مسيحيان رواج داد، پولس بود، پولس همان يهودی است كه شکنجه‌گر و قاتل پيروان مسيح بود، او در نامه‌ای به روميان گفته است: «لهذا همچنان که به وساطت یک آدم، گناه داخل جهان گردید و به گناه، موت؛ و به این‌گونه موت (نابودی) بر همه مردم طاری (عارض) گشت، ازآنجا که همه گناه کردند.»[1]
سؤال اول اين است: مسئله‌ای كه تا اين حد ازنظر مسيحيان اهميت دارد، توسط هیچ‌یک از حواريون مسيح و حتی خود مسيح (عليه‌السلام) هم مطرح نشده است، پس چگونه شخصی كه هیچ‌گاه مسيح را نديده، چنين اعتقادی را وارد مسيحيت می‌کند و کلیسا هم آن را از ارکان مهم قرار می‌دهد؟! آیا مسیح (علیه‌السلام) از آموزه‌ای با این اندازه از اهمیت، غافل مانده است؟! درحالی‌که هدف او - به گفته خود مسیحیان - نجات بشریت بوده است.
سؤال دوم اين است كه: انسان‌های مؤمنی كه قبل از مسيح (عليه‌السلام) از دنيا رفته‌اند، چه وضعيتی خواهند داشت؟ آيا جهنمی خواهند بود؟! مثلاً زکریا (علیه‌السلام) كه متی درباره او چنين گفته است: «به‌این‌ترتیب، خون مردم بی‌گناهی که شهید شده‌اند، به گردن شما خواهد بود، از هابیل معصوم گرفته تا زکریا پسر برخیا که او را در داخل خانه خدا، بین عبادتگاه و قربانگاه کشتید.»[2] آیا اشخاصی مانند زكريا (عليه‌السلام) به سبب گناه اصلی و نیامدن منجی، باید عذاب شوند؟ يا به تعبير مسيحيان، همه مؤمنین و پيامبران قبلی بايد در جهنم منتظر قيام مجدد مسيح بمانند؟!
پی‌نوشت:
[1]. ترجمه قديم کتاب مقدس، نامه به روميان 5: 12.
[2]. ترجمه تفسيری کتاب مقدس، انجيل متی 32: 35