baran

صوفیه را می‌توان اربابان بدعت و انحراف نامید. زیرا هر امر اسلامی را به شیوه خویش انجام می‌دهند و قائل به شریعت اسلامی نیستند. به‌عنوان مثال نه‌تنها عشریه را مغنی و مکفی از خمس و زکات می‌دانند، بلکه خمس و زکات را بدعت می‌دانند. چنانچه صفی علی‌شاه در جواب کسی که از او سؤال می‌کند: «کسی که عشر می‌دهد آیا زکات و خمس هم باید بدهد یا نه؟ می‌گوید: در صورت اول عیبی ندارد و در صورت دوم بدعت است.» (حجت علی بلاغی، مقامات العرفا، ص 135) در حالی صوفیه خمس و زکات را بدعت و عشریه را شرع اسلام می‌دانند، که تا عصر نورعلی‌شاه اصفهانی صحبتی از عشریه در مقابل خمس نبوده است. (سید تقی واحدی، در کوی صوفیان، ص 109) حال چطور خمس و زکات در زمان آن‌ها بدعت نبوده و جزو شرع مقدس بوده ولی در زمان شما بدعت است؟

پی‌نوشت:
بلاغی، حجت علی (حجت علی شاه)، مقامات العرفا، انتشارات مظاهری، تهران، 1371
واحدی، سید تقی (صالح علیشاه)، در کوی صوفیان، نشر نخل دانش، تهران

کتاب “نفحات الانس” جامی در بین تصوف از اعتبار خاص و بالایی برخوردار است. برخی از کرامات این کتاب، به حدی عجیب‌وغریب است که خواننده را دچار بهت و حیرت می‌کند. کما اینکه جامی در نفحات الانس می‌گوید: «عشق و شور بر «شبلی» غلبه کرد، خود را در دجله انداخت، دجله با موجی او را پس زد، خود را به آتش افکند در او اثر نکرد، خود را در قفس شیران گرسنه انداخت از او رمیدند، بالای کوهی رفت و خود را انداخت، اما بادی او را در آغوش گرفت و آرام بنشاند.» (نفحات الانس، ص 267) یا می‌نویسد: «شیخ سدرائی روزی هفتاد هزار ختم قرآن می‌کرد و مولوی در هر چهار قدم یک ختم قرآن می‌کرد.» (همان، ص 563) اما دروغگویی تا کجا؟ چطور شخصیتی همچون جامی به خود اجازه می‌دهد فهم و شعور دیگران را نادیده بگیرد و این‌چنین دروغ‌هایی بگوید که در تصورات عقلی انسان نیز نمی‌گنجد. دروغ‌هایی که بیشتر به معجزه شباهت دارد تا کرامت! آنچه جامی برای شبلی نقل کرده است، به‌عنوان معجزه به‌صورت یک جا برای هیچ‌یک از انبیاء و ائمه اطهار (علیهم‌السلام) نیز رخ نداده است.

پی‌نوشت:
جامی، عبدالرحمان، نفحات الانس، ناشر اطلاعات، تهران، ۱۳۷۰، ص 267

فرقه‌ی صوفیه برای اسلامی جلوه دادن اعتقادات و مبانی تصوف، عقاید و آداب صوفیگری را با  آیات و روایات منطبق کرده و به آن رنگ و لعاب اسلامی داده تا اینچنین مردم را فریب و فقها را از مبارزه با خود دور کنند.
یکی از افراد که در کتاب خود، اعتقادات و مبانی صوفیه را با آیات و روایات تطبیق داده است، ابونصر سراج طوسی بوده که به‌عنوان نمونه در کتاب خود آورده است: «از حضرت علی (علیه‌السلام) روایت شده که گفت: پیامبر مرا هفتاد باب دانش آموخت که دیگری را نیاموخته بود و این مسائل در پایان کتاب آمده است. اما یادآوری آن تنها بدین جهت است  که دانسته شود علمی که بین اصحاب حدیث و فقه و صوفیه پخش شده است علم دین است. هرگاه اصحاب حدیث به مشکلی بر می‌خورند به فقیهان مراجعه می‌کردند، همان‌گونه که فقها هرگاه به مشکلی بر می‌خوردند به اصحاب حدیث روی می‌آوردند. همچنین هر کس پرسشی درباره‌ی یافته‌های درون و اسرار و کردارهای دل داشت، صوفیان با اشارات لطیف و معناهای ظریف آن را می‌گشودند.»[اللمع فی التصوف، ص14] سراج با آمیختن این روایت با مبانی و دانش تصوف خواسته است که اولاً به آن، رنگ و لعاب اسلامی زده و آداب و اعتقادات صوفیان را اسلامی جلوه دهد و ثانیاً مردم را از مبارزه بر علیه صوفیه دور کرده تا آنان به‌راحتی جذب این عقاید فاسد و باطل شوند.

پی‌نوشت:
سراج طوسی ابونصر عبدالله بن علی، اللمع فی التصوف، تصحیح نیکلسون، لیدن، 1944 م،  ص14.
مخالفت فقها و علمای اسلام با تفکرات و عقاید صوفیانه، که برخلاف مبانی اعتقادی اسلام بود، موجب شد تا سران تصوف، تصمیم مهمی برای جلوگیری از این مخالفت بگیرند، تا نه‌تنها مردم برعلیه آنان قیام نکرده، بلکه آنان را هم به سوی خودشان جذب کنند. این تصمیم اساسی و فریب‌دهنده از طرف صوفیان، چنین بود که به تصوف آب و رنگ اسلامی دادند و آن اعتقادات و آداب و مبانی صوفیگری را با ظواهر آیات قرآن و احادیث، تلفیق و تطبیق داده تا تضاد میان آنان از بین برود.
آیت الله مکارم شیرازی در این‌باره می‌نویسد: «از آنجا که این گونه مسلک‌ها در هر محیطى وارد شود از روى قانون «تبیعت از محیط» رنگ آن محیط را به خود مى‌گیرد، طرفداران تصوف به زودى آب و رنگ اسلامى به آن دادند و قسمتى از فرهنگ و دستورات اسلامى را به آن آمیختند و براى وفق دادن اعتقادات خود با عقاید و احکام اسلامى دست به آیات و اخبارى زدند که بسیار از آنها از سنخ متشابهات قرآن و اخبار بود.»[جلوه حق، ص42]
ابونصر سراج در کتاب اللمع بارها از آیات و روایات، برای اسلامی کردن آداب و مبانی تصوف به‌کار برده است. به‌عنوان نمونه وی برای اینکه علم به اسرارِ درون و کردارهای دل را مختص صوفیان بداند، روایتی از حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را ذکر و بعد برداشت شخصی خود را با آن تطبیق کرده است. در اللمع آمده «از حضرت علی (علیه‌السلام) روایت شده که گفت: پیامبر مرا هفتاد باب دانش آموخت که دیگری را نیاموخته بود و این مسائل در پایان کتاب آمده است. اما یادآوری آن تنها بدین جهت است  که دانسته شود علمی که بین اصحاب حدیث و فقه و صوفیه پخش شده است علم دین است. هرگاه اصحاب حدیث به مشکلی بر می‌خورند به فقیهان مراجعه می‌کردند، همان‌گونه که فقها هرگاه به مشکلی بر می‌خوردند به اصحاب حدیث روی می‌آوردند. همچنین هر کس پرسشی درباره‌ی یافته‌های درون و اسرار و کردارهای دل داشت، صوفیان با اشارات لطیف و معناهای ظریف آن را می‌گشودند.»[اللمع فی التصوف، ص14] سراج با آمیختن این روایت با مبانی و دانش تصوف خواسته است که به آن، رنگ و لعاب اسلامی بزند و آداب و اعتقادات صوفیان را اسلامی جلوه داده تا مردم به‌راحتی جذب این عقاید فاسد شوند.
نمونه دیگر از کارهای صوفیان که می‌توان نیرنگی از طرف آنان در اسلامی دانستن مبانی اعتقادی آنان شمرد، این است که علاوه بر اینکه خرقه خود را به حضرت علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) سپردند، مشاهیر و معروفین از اصحاب پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و یاران خاص امامان (علیهم‌السلام) از قبیل سلمان، ابوذر، اویس قرنی، کمیل و … را جزء خود دانسته و حتی سلسله مشایخی را به این افراد رساندند تا به عقاید خود رنگ اسلامی زده و اینچنین افراد مختلف از هر طایفه را به سمت خود جلب و جذب کنند.
بنابراین تطبیق آیات و روایات با عقاید و آداب صوفیگری از طرف صوفیان، صرفاً جنبه فریب مردم و عدم مخالفت فقها با آنان را داشته، که برای تدوین این عقاید و تبرئه صوفیان و توجیه شرعی تصوف، کتاب‌های متعددی همچون اللمع فی التصوف توسط ابونصر سراج، قوت القلوب از طرف ابوطالب مکی و … تألیف شده است که برای اسلامی جلوه‌دادن عقاید و اعمال متصوفه، از معانی ظاهری آیات بدون هیچ قرینه‌ای چشم پوشی نموده و تفسیر به‌رأی را پیشه خود ساختند.

پی‌نوشت:
مکارم شیرازی، ناصر، جلوه حق، نشر مدرسه علی بن ابیطالب، قم، 1381، ص42.

شناخت علی فقط باعشق میسراست وفقط عشق اجازه داردبه حریم علی نزدیک شود …

آخر چگونه میتوان خدای بزرگ راپرستید وبه علی عاشق نشد؟ … عشق به علی جزوی از پرستش خداست . علی تجسم صفات خداست و معیارهای خدایی ، توخلیفه الله علی الارضی ،توهدف انسانیتی ،توخدانیستی ولی وجود توراجزخداپرنکرده است …

علی کسی است که دراوج ادب وسخنوری باسکوت خود سخن میگوید 

علی کسی که درذروه علم -انامدینة العلم وعلی بابها- است ؛ ولی باقلب میفهمد . 

علی قهرمانی است که نظیرش راعالم ندیده ؛ رهبری که درمظلومیت اش میتوان حقانیتش راشناخت 

چشمه ی جوشان عشق ومحبت وعرفان که درناله های صبحگاهش ، در فریادهای نیمه شبش ، در میان نخلستان های خلوت میتوان ازاو مستفیض شد . 

آری این علی است . 

قسمتی از نوشته های شهید دکتر چمران 

ما ساده گرفتیم آمدنت را                                                                                                                                     ما همین به ظاهر شیعیان تو، ساده گرفتیم آمدنت را                                                                                             و همین طور ساده گرفتیم انتظار آمدنت را …                                                                                                            چرااین  همه سرد ، چرااین همه ساده،  تو نرفته ای که باز گردی این ماییم که باید برگردیم .                                                        برگردیم از این همه تغافل وگناه  …                                                                                              خامو شیم ،سکوت میکنیم که نه ،لالیم ،کران وکورانیم ، گنگیم که تمسکِ   سکوتِ   طوفانی علی رابه خیال خام میپروریم                                                                         سالهاست فریادهای خودرابا دست خود درگلو خشکاندیم …                       غریب ماندن هم  شاید راه ورسمی است که باید آموخت ،                                                                                        اما چرااین همه دریغِ دردِ دروغ ،                                                                                                                           هنوز طلوع خورشید راندیده ایم ، چرا غروب …                                                                                                         یا ابا الحسن ، ببخش ما را ، ببخش این تجاهل وتغافل را …