baran

? قسمت  دوم 

شایان ذکر است که احمد اسماعيل درحالی خود را احمدالحسن می‌نامد که نه نام پدرش حسن است و نه در اجداد او چنین نامی وجود دارد❗️

به نظر می‌رسد علت این اقدام، ادعای تلویحی مهدویت شخصی است تا خود را (حجت بن الحسن) نامیده باشد‌؛
گواه این امر آن است که او بسیاری از روایات حاوی لفظ قائم و مهدی را درباره خود می داند، بلکه به صراحت برخی از پیروانش او را امام زمان دانسته اند.

چنانکه ضیاءالزیدی در کتابش تحت عنوانِ روایاتی که یاران او را بیان می‌کند ، مقصود یاران #احمداسماعیل است، روایت امام صادق علیه السلام درباره تکمیل ۳۱۳ یار را درباره احمد#اسماعیل دانسته است❗️(١)

از این رو به نظر می‌رسد ادعای صریح مهدویت برنامه بعدی #احمداسماعیل باشد.

جهان مفرط نیز از ویژگی‌های بارز اوست که البته در همه #مدعیان_دروغین مهدویت مشترک است.

 امام صادق علیه السلام فرموده اند:
اگر کسی مدعی مهدویت شد، از امور عظیمی از او سوال کنید که امام علیه السلام در آن امور پاسخ می‌دهند(٢)

درباره #احمداسماعیل هیچ نیازی به پرسیدن از امورعظیم نیست، زیرا او حتی نمی تواند قرآن را صحیح قرائت کند.
اِعراب کلمات را به درستی نمی شناسد،
از حدیث، فقه، اصول، منطق، تاریخ و غیره به کلی بی‌خبر است
و با وجود این، ادعاهایی دارد که صدور آنها از صاحبان عقل محال است‼️

انشاءالله در فصلی مستقل به تفصیل جهالت های او خواهیم پرداخت.

شایان ذکر است که ضعف ها و جهالت های او، موجب رویگردانی بسیاری از پیروانش شد، که از نزدیک با او در ارتباط بودند؛ از این رو، وی ناچار شد که از آنها نیز تا به امروز غایب شود، مبادا نزد باقی‌ماندگان ایشان رسوا شود❗️

#احمداسماعیل در بیانیه ۲۸ شوال ۱۴۳۴ هجری قمری، تحت عنوان “قصه القاء” ، به ارتداد بسیاری از اصحابش در ابتدای دعوت اشاره کرده، گرچه علت آن را مخفی کرده است، وی در ۱۸ ژانویه ۲۰۰۸ میلادی در جنوب عراق قیام کرد.

یاران او در روز عاشورا، در بصره و ناصریه به عزاداران و پلیس عراق حمله کرده و بیگناهان فراوانی را به قتل رساندند‼️

? پاورقی ها:

(١)النورالمبین في اخبارالصادقین، ص٢١

(٢)نعمانی،الغیبه،ص١٧٨:کافی،ج١،ص٣۴،ح٢٠(با اندکی اختلاف) مضحک اینکه پیروان احمد اسماعيل به این روایت جهت اثبات علم امامشان استناد می‌کنند که فاعل را از مفعول در لغت باز نمی شناسد، چه رسد به امور عظیم!

#مدعیان_دروغین

 شناخت #مدعی_یمانی #احمداسماعیل_بصری

? قسمت اول :

نام کامل این مدعی دروغین احمد بن اسماعیل بن صالح بن حسین بن سلمان است. او متولد سال١٩۶٨ میلادی و در سال ١٩٩٢ میلادی از دانشکده مهندسی شهرسازی دانشگاه بصره فارغ التحصیل شد.

وی از شاخه هنپوش(همبوش)، عشیره ابوسویلم، یکی از عشایر طایفه صیامر در بخش مدینه (واقع در٩۵ کیلو متری شما مرکز استان بصره) است.

او در زندگینامه خود نوشت که به قصد تحصیل وارد حوزه نجف شد و پس از مدتی سطح آن را بسیار نازل یافت(٢) و مشاهده کرد که قرآن، سنت و اخلاق در این حوزه تدریس نمی‌شود.
از این رو خانه نشین شده و درس آموزی را شخصا دنبال می‌کند؛دلیل پیوستن او به حوزه نجف نیز دستور امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف در خواب به او بوده است.

 احمد اسماعیل، پس از مدتی با همکاری حیدر مشتت، خود را فرستاده امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف نامید.

بعدها ادعا کرد که او #یمانی و #مهدی_اول از مهدیان دوازده گانه، پس از امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف است.

او ادعا می‌کند که جدّ سومش سلمان، فرزند بلافصل امام زمان عج الله تعالی فرجه بوده است؛ این درحالیست که به نصّ روایات خروج #سفیانی و #یمانی در یک روز و یک ماه و یک سال است، چنانکه امام باقر علیه السلام فرموده اند:خروج #سفیانی، #یمانی و #خراسانی در یک سال و یک ماه و یک روز خواهد بود. باترتیبی مانند ترتیب یک رشته به بند کشیده شده. (٣)‼️

اکنون نیز #خراسانی و #سفیانی خروج نکرده اند تا بتوان خروج #یمانی را پذیرفت(۴)‼️

از طرف دیگر، به نصّ روایات، #یمانی از یمن خواهد بود، نه از بصره، ?#احمداسماعیل و پیروانش در ر%ho 9 این روایات شریفه تلاش%8ای فراوانی کرده اند که به تفصیل به رد آنها خواهیم پرداخت..

✅ همچنین #یمانی آنگونه که در روایات آمده است، به امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف دعوت می‌کند، (۵) حال آنکه #احمداسماعیل تنها به خود دعوت کرده و منکرانش (حتی مراجع عظام تقلید) را تکفیر و با زننده ترین تعابیر یاد می‌کند. (۶)

همچنین در روایات مهدیین نیز (صرفنظر از همه مناقشات در سند و دلالت آنها) به روشنی تصریح شده است که این گروه امام نیستند(٧)
? پی نوشت :

‌‌(١)امیرالمومنان علیه السلام به ظهور دجالی از بصره خبر داده اند. این روایت چنان که در جای خود خواهد آمد کاملا بر احمد اسماعیل منطبق است.
(٢)مشخص نیست سطح تدریس چگونه برای کسی که از مقدمات عاجز است و اشتباه هایی فاحش، حتی در نصب و جر دارد نازل بوده است.
(٣)نعمانی،الغیبه،ص٢۶۴،ح١٣
(۴)ازجمله مضحکات، سخن برخی از پیروان احمد حسن اسماعیل است که گفته اند، (روایت از خروج صحبت می‌کند و این غیر از ظهور است. خروج حرکت نظامی یا قیام مسلحانه است) ابو محمدانصاری، جامع آلاله، ص34.
باید گفت احمد اسماعیل و یارانش قیام مسلحانه نیز انجام داده و بسیاری از بی گناهان را در بصره و ناصریه کشتند، آیا این خروج محسوب نمی شود؟!
(۵)نعمانی،همان
(۶)در مجموعه ای از پرسش ها از احمد اسماعیل سؤال شده که چرا او به جای دعوت به امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف به خود دعوت می‌کند؟ او نیز به سؤال کمترین اعتنایی نکرده و آن را بی پاسخ رها کرده است! (احمداسماعیل، الجواب المنیر، ج٣، ص۴٠_۴١،س٢٣۶)
(٧)ابوبصیر می‌گوید به امام صادق علیه السلام گفتم ای فرزند رسول خدا از پدرتان شنیدم که فرمود:پس از قائم 12امام است؟ فرمود:پدرم گفتن 12 مهدی و نگفت 12 امام.
اما آنها قومی از شیعیان ما هستند که مردم را به دوستی و معرفت حق دعوت می‌کنند (حسن بن سلیمان حلی، مختصر بصائرالدرجات، ص٢١١_٢١٢)

نکته قابل توجه این است که #احمداسماعيل، اصلا سید هم نیست‼️

او در نجف پیش از ادعاهای باطل‌، عمامه سفید بر سر میگذاشت(١) و به شیخ احمد معروف بود.

حیدر مشتت نیز بارها از او با عنوان شیخ یاد کرده است(٢)

عدم سیادت او آن قدر واضح و غیر قابل توجیه است، که پیروانش در پاسخ به این اشکال، سکوت کرده و کمترین جوابی نداشته اند‌(٣)

علاوه بر این، خانواده و اطرافیانش نیز تصریح به عدم سیادت او کرده اند(۴)

 برخی پیروان او که به پیروی از نامبرده کینه های بدری و حنینی از مراجع عظام تقلید دارند، سیادت مراجع را انکار کرده و بدون بیّنه دانسته اند(۵)
حال آنکه بر اساس آنچه در سایت رسمی #احمداسماعيل منتشر شده است، همه ادعایشان درباره نسب خیالی او مبتنی بر این دلیل است که دهها سال قبل، فرد مجهولی به سراغ یکی از نزدیکان او آمده و به او گفته که خودش را برای اثبات نسبش خسته نکند، زیرا نسب آنها به امام مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف می‌رسد.‼️

? پی نوشت ها :

(١) برخی پیروان احمد اسماعيل در دفاع از او در نفی پوشیدن عمامه سیاه توسط معصومان علیهم السلام کوشش کرده اند در جای خود به آن خواهیم پرداخت.

(٢) رک:بیانیه حیدر مشتت در تاریخ ۶جمادی الثانی ١۴٢۴ که دوبار از احمد اسماعيل با عنوان شیخ احمد یاد کرده است. همچنین سخن او درباره احمد اسماعيل که گفته است(به شیخ احمد متمسک شوید که او ادعا می‌کند فرزند امام است) این سخن اخیر را ناظم العقیلی در کتاب سامری عصر ظهور ص٧٧از مشتت نقل کرده است.

(٣) رد جناب سید صدرالدین قبانچی بر سیادت خیالی احمداسماعیل در خطبه جمعه به تاریخ ٢٠٠٨/٢/١بوده است. عبدالرزاق دیراوی خطبه را در کتاب الرد علی مرکز الدرسات التخصصیه ص۶٨_۶٩نقل کرده و بنابر عادت همیشگی به استهزای آن پرداخته و از پاسخ به نفی سیادت احمد اسماعيل وامانده است.

(۴) رک:سایت العربیه نت به تاریخ یکشنبه، بیست و شش محرم ٢٠٠٨،سخنان ژنرال عبدالجلیل خلف، رئيس پلیس استان بصره در زمان قیام احمد اسماعيل.

(۵) حسین منصوری در کتاب خود(المعممون بالنفاق) ص٧٩گفته است:انتساب به اهل بیت بدون بینه امری حرام است، زیرا انتساب به آنها احکامی چون حرمت صدقه و غیر آن را شامل می‌شود پس چگونه مراجع بدون بینه خود را به اهل بیت نسبت می دهند و پیروان ایشان بدون بینه، نسب و سلسله اجداد آنها را به اهل بیت منتسب می‌کنند؟
باید گفت که این سخنان از جهل این فرد است زیرا سیادت از موضوعهایی است که با شهرت ثابت می شود و احتیاجی به بینه ندارد، علاوه بر این بسیاری از مراجع معروف شجره نامه و سلسله اجداد مشخص و متصل به معصومان علیهم السلام را دارند بر خلاف احمد اسماعيل که مستند سیادت خیالی او قول فردی موهوم و مجهول در دهها سال قبل است.

اگر خداوند بخواهد، ادامه دارد …

صوفیه را می‌توان اربابان بدعت و انحراف نامید. زیرا هر امر اسلامی را به شیوه خویش انجام می‌دهند و قائل به شریعت اسلامی نیستند. به‌عنوان مثال نه‌تنها عشریه را مغنی و مکفی از خمس و زکات می‌دانند، بلکه خمس و زکات را بدعت می‌دانند. چنانچه صفی علی‌شاه در جواب کسی که از او سؤال می‌کند: «کسی که عشر می‌دهد آیا زکات و خمس هم باید بدهد یا نه؟ می‌گوید: در صورت اول عیبی ندارد و در صورت دوم بدعت است.» (حجت علی بلاغی، مقامات العرفا، ص 135) در حالی صوفیه خمس و زکات را بدعت و عشریه را شرع اسلام می‌دانند، که تا عصر نورعلی‌شاه اصفهانی صحبتی از عشریه در مقابل خمس نبوده است. (سید تقی واحدی، در کوی صوفیان، ص 109) حال چطور خمس و زکات در زمان آن‌ها بدعت نبوده و جزو شرع مقدس بوده ولی در زمان شما بدعت است؟

پی‌نوشت:
بلاغی، حجت علی (حجت علی شاه)، مقامات العرفا، انتشارات مظاهری، تهران، 1371
واحدی، سید تقی (صالح علیشاه)، در کوی صوفیان، نشر نخل دانش، تهران

فرقه‌ی صوفیه برای اسلامی جلوه دادن اعتقادات و مبانی تصوف، عقاید و آداب صوفیگری را با  آیات و روایات منطبق کرده و به آن رنگ و لعاب اسلامی داده تا اینچنین مردم را فریب و فقها را از مبارزه با خود دور کنند.
یکی از افراد که در کتاب خود، اعتقادات و مبانی صوفیه را با آیات و روایات تطبیق داده است، ابونصر سراج طوسی بوده که به‌عنوان نمونه در کتاب خود آورده است: «از حضرت علی (علیه‌السلام) روایت شده که گفت: پیامبر مرا هفتاد باب دانش آموخت که دیگری را نیاموخته بود و این مسائل در پایان کتاب آمده است. اما یادآوری آن تنها بدین جهت است  که دانسته شود علمی که بین اصحاب حدیث و فقه و صوفیه پخش شده است علم دین است. هرگاه اصحاب حدیث به مشکلی بر می‌خورند به فقیهان مراجعه می‌کردند، همان‌گونه که فقها هرگاه به مشکلی بر می‌خوردند به اصحاب حدیث روی می‌آوردند. همچنین هر کس پرسشی درباره‌ی یافته‌های درون و اسرار و کردارهای دل داشت، صوفیان با اشارات لطیف و معناهای ظریف آن را می‌گشودند.»[اللمع فی التصوف، ص14] سراج با آمیختن این روایت با مبانی و دانش تصوف خواسته است که اولاً به آن، رنگ و لعاب اسلامی زده و آداب و اعتقادات صوفیان را اسلامی جلوه دهد و ثانیاً مردم را از مبارزه بر علیه صوفیه دور کرده تا آنان به‌راحتی جذب این عقاید فاسد و باطل شوند.

پی‌نوشت:
سراج طوسی ابونصر عبدالله بن علی، اللمع فی التصوف، تصحیح نیکلسون، لیدن، 1944 م،  ص14.
مخالفت فقها و علمای اسلام با تفکرات و عقاید صوفیانه، که برخلاف مبانی اعتقادی اسلام بود، موجب شد تا سران تصوف، تصمیم مهمی برای جلوگیری از این مخالفت بگیرند، تا نه‌تنها مردم برعلیه آنان قیام نکرده، بلکه آنان را هم به سوی خودشان جذب کنند. این تصمیم اساسی و فریب‌دهنده از طرف صوفیان، چنین بود که به تصوف آب و رنگ اسلامی دادند و آن اعتقادات و آداب و مبانی صوفیگری را با ظواهر آیات قرآن و احادیث، تلفیق و تطبیق داده تا تضاد میان آنان از بین برود.
آیت الله مکارم شیرازی در این‌باره می‌نویسد: «از آنجا که این گونه مسلک‌ها در هر محیطى وارد شود از روى قانون «تبیعت از محیط» رنگ آن محیط را به خود مى‌گیرد، طرفداران تصوف به زودى آب و رنگ اسلامى به آن دادند و قسمتى از فرهنگ و دستورات اسلامى را به آن آمیختند و براى وفق دادن اعتقادات خود با عقاید و احکام اسلامى دست به آیات و اخبارى زدند که بسیار از آنها از سنخ متشابهات قرآن و اخبار بود.»[جلوه حق، ص42]
ابونصر سراج در کتاب اللمع بارها از آیات و روایات، برای اسلامی کردن آداب و مبانی تصوف به‌کار برده است. به‌عنوان نمونه وی برای اینکه علم به اسرارِ درون و کردارهای دل را مختص صوفیان بداند، روایتی از حضرت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) را ذکر و بعد برداشت شخصی خود را با آن تطبیق کرده است. در اللمع آمده «از حضرت علی (علیه‌السلام) روایت شده که گفت: پیامبر مرا هفتاد باب دانش آموخت که دیگری را نیاموخته بود و این مسائل در پایان کتاب آمده است. اما یادآوری آن تنها بدین جهت است  که دانسته شود علمی که بین اصحاب حدیث و فقه و صوفیه پخش شده است علم دین است. هرگاه اصحاب حدیث به مشکلی بر می‌خورند به فقیهان مراجعه می‌کردند، همان‌گونه که فقها هرگاه به مشکلی بر می‌خوردند به اصحاب حدیث روی می‌آوردند. همچنین هر کس پرسشی درباره‌ی یافته‌های درون و اسرار و کردارهای دل داشت، صوفیان با اشارات لطیف و معناهای ظریف آن را می‌گشودند.»[اللمع فی التصوف، ص14] سراج با آمیختن این روایت با مبانی و دانش تصوف خواسته است که به آن، رنگ و لعاب اسلامی بزند و آداب و اعتقادات صوفیان را اسلامی جلوه داده تا مردم به‌راحتی جذب این عقاید فاسد شوند.
نمونه دیگر از کارهای صوفیان که می‌توان نیرنگی از طرف آنان در اسلامی دانستن مبانی اعتقادی آنان شمرد، این است که علاوه بر اینکه خرقه خود را به حضرت علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) سپردند، مشاهیر و معروفین از اصحاب پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و یاران خاص امامان (علیهم‌السلام) از قبیل سلمان، ابوذر، اویس قرنی، کمیل و … را جزء خود دانسته و حتی سلسله مشایخی را به این افراد رساندند تا به عقاید خود رنگ اسلامی زده و اینچنین افراد مختلف از هر طایفه را به سمت خود جلب و جذب کنند.
بنابراین تطبیق آیات و روایات با عقاید و آداب صوفیگری از طرف صوفیان، صرفاً جنبه فریب مردم و عدم مخالفت فقها با آنان را داشته، که برای تدوین این عقاید و تبرئه صوفیان و توجیه شرعی تصوف، کتاب‌های متعددی همچون اللمع فی التصوف توسط ابونصر سراج، قوت القلوب از طرف ابوطالب مکی و … تألیف شده است که برای اسلامی جلوه‌دادن عقاید و اعمال متصوفه، از معانی ظاهری آیات بدون هیچ قرینه‌ای چشم پوشی نموده و تفسیر به‌رأی را پیشه خود ساختند.

پی‌نوشت:
مکارم شیرازی، ناصر، جلوه حق، نشر مدرسه علی بن ابیطالب، قم، 1381، ص42.

سوال:
آیا حضرت خدیجه (س) قبل از حضرت رسول (ص)، با شخص دیگری ازدواج داشته اند؟

? پاسخ:
? حضرت خديجه (س)، برترين همسر رسول خدا و يكي از چهار زن برتر بهشتي است. او نخستين كسي است كه به رسول خدا ايمان آورد، در باره مقام آن حضرت همين بس كه خداوند به او سلام فرستاده و وعده قصري بهشتي به او داده است. علامه مجلسي در اينباره مي نويسد:

? رسول خدا فرمود: درشب معراج وقتي كه باز مي گشتم به جبرئيل گفتم: آيا خواسته اي از من داري؟ گفت: درخواست من اين است كه سلام خدا و مرا به خديجه برساني، رسول خدا وقتي كه پيام جبرئيل را به خديجه ابلاغ فرمود، در پاسخ گفت: خداي بزرگ مصدر سلامتي است و همه سلامتيها از او است و تمام سلامتيها به او باز مي گردد، و بر جبرئيل درود و سلام.

? با روایات متعدد در فضیلت حضرت خدیجه در مقام و منزلت ایشان جاي هيچ ترديدي باقي نمي ماند؛ اما از آن جايي كه اهل سنت دوست دارند عائشه را برترين همسر رسول خدا معرفي نمايند، و لذا سعي در فضيلت تراشي براي او دارند و تنها چيزي كه يافته اند، ادعای #باکره نبودن حضرت خديجه و باکره بودن #عائشه بوده است، در حالي كه اين مطلب با واقعيت هاي تاريخي سازگاری ندارد، زيرا بر اساس نقل، عائشه هم قبل از رسول خدا همسر ديگری داشته است.

? ادعای باکره نبودن حضرت خدیجه به اعتقاد برخي از بزرگان شيعه قابل قبول نيست؛ زيرا بخش زيادي از اين قبيل سخنان را طراحان سياست با هدف زدودن هاله قداست و پاكي از رحم بانوئي كه ظرف وجود كوثر قرآن، فاطمه زهرا است ساخته اند.

? ابوالقاسم كوفي از علماي شيعه، در اين باره استدلال جالبي كرده است كه توجه خوانندگان عزير را به آن جلب مي كنيم. وي در كتاب الإستغاثه مي نويسد:

? مورخان و محدثان شيعه و سني بر اين مطلب اتفاق دارند كه كسي از بزرگان، اشراف، رؤسا و جوانمردان قريش باقي نماند؛ مگر اين كه از حضرت خديجه خواستگاري كرد و ازدواج با ايشان را آرزو مي كرد؛ اما خديجه كبري دست رد بر سينه همه آن ها زد؛ ولي وقتي رسول خدا صلي الله عليه وآله با او ازدواج كرد، تمام زنان قريش از او فاصله گرفته و رفت و آمد با وي را ترك كردند و گفتند: تو پيشنهاد سران قريش را رد كردي و تن به همسري كسي دادي كه فقير است و مال و ثروتي ندارد؟!

? با اين حال چگونه اهل فهم مي توانند بپذيرند كه حضرت خديجه با يك اعرابي از قبيله بني تميم ازدواج كرده باشد؛ اما خواستگاري بزرگان قريش را نپذيرفته باشد؟

? آيا صاحبان فكر و انديشه نمي دانند كه اين مطلب از آشكارترين محالات و ناپسند ترين گفتارها است، وقتي براي اهل تحقيق اين مطلب ثابت شود، ثابت مي شود كه حضرت خديجه با كسي غير از رسول خدا صلي الله عليه وآله ازدواج نكرده است.

? و نيز مي توان اين سؤال را از اهل تحقيق پرسيد كه اگر خديجه قبل از ازدواج با رسول خدا با يك نفر اعرابي از قبيله تميم ازدواج كرده بود، آيا موردي براي اين سرزنش ها پس از ازدواج با رسول خدا باقي مي ماند؟ و آيا ازدواج زني بيوه و شوهر ديده به اين اندازه براي تمام مردم مكه مهم بود كه بر اساس همين نقل تمام همسران اشراف قريش با وي قطع رابطه كنند؟

? اگر خديجه شايسته ملامت و سرزنش بود پس چرا (در صورت صحت) هنگام ازدواج با يك نفر اعرابي كه بر پاشنه پايش ادرار مي كرد و از هيچ امتيازي بر خوردار نبود ملامت و سرزنش نشد؟

? از اين رو، ما مطمئن هستيم كه قضيه ازدواج حضرت خديجه قبل از رسول خدا صلي الله عليه وآله از دسيسه هاي كساني است كه هيچ حد و مرزي را در فضيلت براي دشمنان اهل بيت عليهم السلام نمي شناختند و هيچ فضيلتي را براي اهل بيت عليهم السلام باقي نگذاشتند؛ مگر اين كه عين همان را براي ديگران ساختند.